सदस्यः:2311525esmayuri

भरतनाट्यम् : दक्षिणभारतस्य शास्त्रीयनृत्यस्य यात्रा

भरतनाट्यम् भारतस्य प्राचीनतमेषु शास्त्रीयनृत्यरूपेषु अन्यतमम् अस्ति, यत् देशस्य समृद्धं सांस्कृतिकं आध्यात्मिकं च धरोहरं मूर्तरूपं ददाति । तमिलनाडुदेशे उत्पन्नं एतत् कथाकथनं, संगीतं, जटिलानि आन्दोलनानि च मिश्रयित्वा भक्तिं, सौन्दर्यं, दर्शनं च व्यक्तं कृत्वा अद्वितीयशैलीं निर्माति भरतनाट्यम् इति पदं एव तस्य अत्यावश्यकघटकेषु विभक्तुं शक्यते : भव (व्यञ्जना), राग (राग), ताला (ताल), नाट्यम् (नृत्य) च । शताब्दशः भरतनाट्यम् मन्दिरेषु देवानाम् अर्पणरूपेण क्रियते, परन्तु अद्यत्वे, पूज्यशास्त्रीयकलारूपेण वैश्विकमञ्चे अस्य प्रमुखस्थानं वर्तते

अस्मिन् निबन्धे वयं भरतनाट्यस्य उत्पत्तिः, ऐतिहासिकविकासः, तकनीकाः, दार्शनिकाः आधाराः, आधुनिकरूपान्तरणं च गहनतया गमिष्यामः, पवित्रमन्दिरात् अन्तर्राष्ट्रीयमान्यतां यावत् तस्य यात्रायाः विषये प्रकाशं प्रसारयिष्यामः।

उत्पत्ति एवं ऐतिहासिक विकास

भरतनाट्यमस्य मूलं तमिलनाडुदेशे अस्ति, तस्य उत्पत्तिः २००० वर्षाणाम् अधिककालपूर्वं इति मन्यते । परम्परानुसारं नृत्यद्वारा देवानां सेवां कर्तुं समर्पितानां महिलानां देवदासीनां मन्दिरनृत्यात् अस्य विकासः अभवत् । एतानि नृत्यानि धार्मिकानुष्ठानानां अभिन्नं भागं भवन्ति स्म, प्रायः मन्दिरस्य प्राङ्गणेषु पूजायाः कथाकथनस्य च रूपेण क्रियन्ते स्म ।

भरतनाट्यमस्य संरचना नाट्यशास्त्रस्य प्राचीनभारतीयप्रबन्धस्य प्रदर्शनकलाप्रबन्धस्य अगाधं प्रभाविता अस्ति, यस्य आरोपः भरतऋषिः अस्ति । २०० ईपूतः २०० ई.पर्यन्तं रचितं नाट्यशास्त्रं नृत्यं, नाटकं, संगीतं च विषये सर्वाधिकव्यापकं ग्रन्थम् अस्ति । अस्मिन् भरतनाट्यस्य आधारभूतनियमाः निर्धारिताः सन्ति, येषु तस्य गतिविधिः, हस्त इशाराः (मुद्राः), मुखस्य भावः, लयः च नियन्त्रिताः सन्ति । नाट्यशास्त्रस्य एकः महत्त्वपूर्णः श्लोकः शास्त्रीयभारतीयनृत्यस्य सारं गृह्णाति- १.

“यतो हस्ता स्ततो दृष्टिः,

यतो दृष्टिः स्ततो मनः,

यतो मनः स्ततो भव,

यतो भव स्ततो रस”।

(अनुवादः- "यत्र हस्तः गच्छति तत्र दृष्टिः अनुवर्तते। यत्र दृष्टिः गच्छति तत्र मनः अनुवर्तते। यत्र मनः गच्छति तत्र व्यञ्जनम् अनुवर्तते। यत्र व्यञ्जनं गच्छति तत्र भावः उद्दीप्यते।")

अयं श्लोकः भरतनाट्यस्य विविधपक्षस्य परस्परं सम्बन्धं प्रकाशयति, यत्र नृत्यद्वारा शरीरं, मनः, आत्मा च एकीकृताः भवन्ति ।

देवदासीनां तथा मन्दिरनृत्यानां भूमिका

प्राचीनकाले भरतनाट्यं केवलं प्रदर्शनं न अपितु पवित्रं संस्कारः आसीत् । देवदासीः विशेषतः ब्रह्माण्डनर्तकी नटराज इति पूज्यस्य शिवस्य समर्पितेषु मन्दिरेषु देवताभ्यः अर्पणरूपेण नृत्यं कुर्वन्ति स्म भगवता शिवना कृतं आनन्दताण्डवं वा आनन्दनृत्यं भरतनाट्यस्य केन्द्रविषयः अस्ति । अस्य नृत्यस्य माध्यमेन शिवः जीवनमरणयोः चक्रीयस्वभावस्य प्रतीकं जगतः निर्माणं, संरक्षणं, विलीनं च करोति इति विश्वासः अस्ति ।

भरतनाट्यम् इत्यत्र रामायणं, महाभारतम्, भागवतपुराणम् इत्यादीनां हिन्दुमहाकाव्यानां आख्यानानां समावेशः अस्ति, येषु देवदेवतानां, पौराणिकव्यक्तिनां च कथाः चित्रिताः सन्ति । एताः कथाः अभिव्यञ्जकमुखगतिभिः (अभिनय), ललितशरीरगतिभिः (नृतः), प्रतीकात्मकहस्तभावैः (मुद्राभिः) च जीवन्ताः भवन्ति भरतनाट्यस्य सौन्दर्यं गभीरभावनानां आध्यात्मिकसन्देशानां च संप्रेषणक्षमतायां निहितम् अस्ति ।

परन्तु १९ शतके औपनिवेशिककाले भरतनाट्यमस्य अवनतिः अभवत् । देवदासीपरम्परा अवहेलिता, कलारूपं च कलङ्कितम्। ब्रिटिशप्रभावेण, मन्दिरस्य संरक्षणस्य क्षयेन च भरतनाट्यं हाशिया अभवत् । २० शताब्द्याः आरम्भे एव भरतनाट्यमस्य पुनरुत्थानम् अभवत्, रुक्मिणीदेवी अरुण्डले इत्यादीनां सांस्कृतिकप्रतिमानां धन्यवादेन, यया नृत्यरूपस्य पुनः परिभाषा कृता, तस्मिन् संलग्नं कलङ्कं दूरीकृत्य आधुनिकनाट्यमञ्चे आनयन्

भरतनाट्यम की तकनीकें

भरतनाट्यस्य संरचना सुक्ष्मविस्तृता च अस्ति, यत्र नृत्तस्य (शुद्धनृत्यस्य), नृत्यस्य (व्यञ्जकनृत्यस्य), नाट्यस्य (नाट्यकथाकथनस्य) च मिश्रणं भवति भरतनाट्यम् प्रदर्शनं सामान्यतया नियतक्रमम् अनुसृत्य भवति- १.

1. अलरिप्पुः- शुद्धनृत्यगतिभिः युक्तः उद्घाटनखण्डः देवानां भक्तिरूपेण क्रियते । शरीरस्य मनस्य च तापनस्य, नर्तकस्य अग्रे कठोरप्रदर्शनस्य सज्जीकरणस्य मार्गः अस्ति ।
2. जतीश्वरमः - एषः अव्यञ्जकः नृत्यखण्डः अस्ति यः सङ्गीतस्वरैः प्रदर्शितः भवति । कथाकथनतत्त्वं विना जटिलपादकार्यं लयात्मकगतिः च अत्र बलं दत्तम् अस्ति ।
3. शब्दम् : एकः गीतात्मकः खण्डः यत्र नर्तकः अभिनयस्य अभिव्यक्तिकलायाः परिचयं कर्तुं आरभते। अत्र कथाकथनस्य आरम्भः भवति, प्रायः देवभक्तिचित्रणं भवति ।
4. वर्णम् - एषः नृत्तं नृत्यं च समाकलयन् प्रदर्शनस्य केन्द्रीयः विस्तृततमः च खण्डः अस्ति । एषा जटिला कथात्मकरचना अस्ति, या अभिव्यञ्जक-इशारैः, भावनात्मक-गहनताभिः च पूरिता, प्रायः प्रेम-भक्ति-विषयेषु केन्द्रीभूता ।
5. पदम् - एतानि गीतात्मकानि गीतानि सन्ति येषु भक्तिः, प्रेम, आकांक्षा वा केन्द्रीक्रियते। अभिनयस्य विषये अधिकं बलं दत्तं भवति, यत्र नर्तकी मुखस्य भावानाम्, सूक्ष्म-इशाराणां च उपयोगेन भावानाम् प्रसारणं करोति ।
6. थिल्लना - प्रदर्शनस्य आनन्ददायकः लयात्मकः च समापनम्, थिल्लना द्रुतगतिना पादकार्यं, तीव्रगतिः च अन्तर्भवति । अस्य उल्लासस्य, ऊर्जावानस्य च परिष्करणस्य कृते प्रसिद्धम् अस्ति ।
7. मङ्गलम् : समापनखण्डः, देवानाम्, गुरुणां, प्रेक्षकाणां च उपस्थितेः धन्यवादं दत्तवान्।

भरतनाट्यस्य तान्त्रिकपक्षेषु लयात्मकपादकार्यस्य (तालस्य), जटिलशरीरस्य मुद्रायाः (करणानां), मुद्राणां च निपुणता अपि अन्तर्भवति, ये प्रतीकात्मकाः हस्तभावाः सन्ति ये विशिष्टार्थान् वहन्ति एते मुद्राः वस्तुनां, भावानाम्, देवतानां वा प्रतिनिधित्वं कर्तुं शक्नुवन्ति, येन नर्तकस्य वाच्यवचनं विना कथां प्रसारयितुं साहाय्यं भवति ।

दार्शनिक एवं आध्यात्मिक महत्त्व

अस्य मूलतः भरतनाट्यं केवलं कलात्मकव्यञ्जनं न अपितु आध्यात्मिकः अभ्यासः एव । नृत्यं प्रायः भक्तिरूपं (भक्ति) दृश्यते, यत्र कलाकारः ईश्वरेण सह संवादं कर्तुं शरीरस्य माध्यमरूपेण उपयोगं करोति । नर्तकी एकं पात्रं भवति यस्य माध्यमेन देवदेव्याः कथाः कथ्यन्ते, भक्ति-प्रेम-भय-आदर-भावनाः च व्यक्ताः भवन्ति ।

भरतनाट्यमस्य प्रतीकात्मकता हिन्दु-ब्रह्माण्ड-विज्ञानात् आरभ्यते, यत्र नृत्यं ब्रह्माण्ड-क्रियारूपेण दृश्यते । नटराजत्वेन भगवान् शिवः ब्रह्माण्डनर्तकः, भरतनाट्यं च तस्य दिव्यनृत्यस्य प्रतिबिम्बस्य मार्गरूपेण दृश्यते। नृत्यं योग-ध्यान-तत्त्वैः अपि ओतप्रोतं भवति, यतः अत्र कलाकारस्य शरीर-मनसयोः अपारं ध्यानं, अनुशासनं, नियन्त्रणं च आवश्यकम्

भरतनाट्यमप्रदर्शनात् पूर्वं पठितानां लोकप्रियप्रार्थनासु एकः नटराजाय समर्पितः अस्ति- १.

“अङ्गिकां भुवनं यस्य,

वाचिकां सर्व वङ्मयम्,

अहर्यं चन्द्र तरादि,

तं वन्दे सत्विकं शिवम्” इति ।

(अनुवादः- "यस्य अङ्गं जगत्, यस्य वाक् सर्वस्य ब्रह्माण्डस्य भाषा, यस्य अलङ्काराः चन्द्रतारकाः, तस्मै शुद्धं परोपकारीं शिवं नमामि।")

एषा प्रार्थना नृत्यस्य ब्रह्माण्डेन सह दिव्यसङ्गतिं प्रकाशयति तथा च नर्तकस्य प्रत्येकं गतिः इशाराः च ब्रह्माण्डीयतालानां प्रतिबिम्बं कुर्वन्ति इति विचारः प्रकाशितः अस्ति

समकालीन काल में भरतनाट्यम्

आधुनिकयुगे भरतनाट्यस्य पारम्परिकमूलानि निर्वाहयन् अनेके परिवर्तनानि अभवन् । मन्दिरस्य प्राङ्गणात् अन्तर्राष्ट्रीयमञ्चेषु गत्वा विश्वव्यापी प्रेक्षकान् आकर्षयति । अद्यत्वे न केवलं भारते एव अस्य प्रदर्शनं क्रियते अपितु विभिन्नेषु देशेषु विशेषतः भारतीयप्रवासीषु अपि अस्य शिक्षणं प्रशंसितं च भवति ।

समकालीन भरतनाट्यम् अपि नूतनविषयाणां आख्यानानां च एकीकरणं दृष्टवान् अस्ति । पारम्परिकप्रदर्शनानि मुख्यतया धार्मिककथासु केन्द्रीकृतानि आसन्, आधुनिकव्याख्याः सामाजिकविषयेभ्यः आरभ्य पर्यावरणचिन्तानां विषयाणां विस्तृतश्रेणीं अन्वेषयन्ति परन्तु एतेषां नवीनतानां अभावेऽपि भरतनाट्यस्य सारः-तस्य भक्तिः, अनुशासनं, सौन्दर्यं च-अपरिवर्तितं वर्तते।

अद्यत्वे बहवः नर्तकाः भरतनाट्यस्य सीमां धक्कायन्ति, अन्यनृत्यरूपेभ्यः, यथा बैले, आधुनिकनृत्यम्, नाट्यशास्त्रम् अपि समावेशयन्ति, तथापि तस्य शास्त्रीयरूपरेखायाः पालनम् कुर्वन्ति शैल्याः एतेन संलयनेन भारतनट्यं द्रुतगत्या परिवर्तमानस्य जगतः प्रासंगिकतां स्थापयितुं साहाय्यं कृतम् अस्ति ।

निगमन

भरतनाट्यम् केवलं नृत्यरूपात् अधिकम् अस्ति; भारतस्य आध्यात्मिकं कलात्मकं च सारं मूर्तरूपं धारयति इति सांस्कृतिकनिधिः अस्ति । ललितगतिभिः, जटिलैः युक्तीभिः, गहनव्यञ्जनैः च देवदेव्याः, मानवभावनानां च कथाः कथयति, कलाकारान् प्रेक्षकान् च स्वतः महत्तरेण किमपि वस्तुना सह संयोजयति यथा यथा निरन्तरं विकसितं भवति तथा आधुनिककालस्य अनुकूलतां प्राप्नोति तथा तथा भरतनाट्यम् एकः जीवन्तपरम्परा एव वर्तते, या निःसंदेहं भविष्यत्पुस्तकानां कृते अस्य सुन्दरस्य कलारूपस्य गभीरताम् अन्वेष्टुं प्रेरयिष्यति।