भारतीयनाट्यम् नृत्यशास्त्रस्य शैल्याः
भारतीयनाट्यम् एकं प्राचीनं, समृद्धं, च विविधशास्त्रीयं नृत्यकला रूपं अस्ति, यः दक्षिणभारतस्य तमिळनाडु प्रदेशे विशेषतः प्रचलितमस्ति। एषा नृत्यशैली वेदांगनां मध्ये एकां महत्वपूर्णां स्थितिं धत्ते, यः शास्त्रीयं नृत्यकला आद्यकालात् आरभ्य अस्ति। भारतीयनाट्यम् नृत्ये संगीतं, नृत्यं, अभिनयं च समाहितानि, यत्र काव्यदर्शनं सूक्ष्मेण प्रतिविम्बितं अस्ति। संस्कृत शास्त्राणि, विशेषतः नाट्यशास्त्रम्, एषां नृत्यशास्त्रस्य आधारभूतं शास्त्रं अस्ति, यत्र तात्त्विकं, भावात्मकं, रचनात्मकं च अभिव्यक्त्याः मार्गदर्शनं लभ्यते।
भारतीयनाट्यम् नृत्यशैली विशेषतः 'भक्ति', 'राग', 'ताल', 'तत्व' इत्यादीनां संस्कृतात्मकं पक्षं अत्यधिकं प्रकटयति। एषा नृत्यशैली विविधशैलियों द्वारा व्यक्तः सन्ति, यत्र प्रत्येकं शैली विशेषतया शारीरिकं, मानसिकं, च सांस्कृतिकं आयामं उच्यते। भारतीयनाट्यम् रूपेण चारि प्रमुखशैलियाँ प्रसिद्धा सन्ति — नट्टुवङ्गम्, करतलाक्षिप्तम्, चित्तयङ्गम्, आंगिकं च।
नट्टुवङ्गं इति एषा नृत्यशैली त्ये कं प्रमुखं अंगं अस्ति, यत्र नर्तकाः ताल, लय, चित्तं च सूक्ष्मेण संयोजयन्ति। नट्टुवङ्गं मुखेण नृत्यं संयोज्य हस्ता, पादाः च विशिष्टां मुद्रां प्रकटयन्ति। करतलाक्षिप्तं तु एकं महत्वपूर्णं अंगं अस्ति, यत्र नर्तकाः अंगुलीनां एवं हस्तनिपातः इत्यादिना रूपकं दर्शयन्ति। चित्तयङ्गं, यत्र मुखमुद्रायाः सह नृत्यकला व्यक्तित्वं रूपकं प्रकटयति, तथा आंगिकं नृत्ये अंगनटनं विशेषं स्थानं धत्ते।