सदस्यः:Saikia Kasturi

भारतीय परम्परानुसारं वृक्षायुवेदः

वैदिकसाहित्त्यसमाजे बृहतसंहितायाः अवदानम् अनुतनीयम। बृहसंहितायाः रचकः अस्ति वराहमिहिः। वृहत्संहितायां सप्तधिकशततम् अध्यायाः सन्ति। बृहतसंहितायाः पञ्चपञ्चाशतंअध्यायाः वृक्षायुर्वेदः इति नाम्ना जायते। आचार्य वराहमिरिरस्य वृहक्षायुर्वेदः एकः बिज्ञानसम्बन्धीयगन्यः । अत्र विक्षानपद्धात्यानुसारेणः एकः विज्ञानसम्बन्धीयग्रन्थः । अत्र विज्ञानपद्धात्यानुसारेणः वृक्षरोपनस्य विषये आलेचना प्राप्यते। अस्माकं जीवजगति वृक्षारोपनस्य प्रयोजनीयता अपरिहार्यः । वृक्ष विनां जीवकुलानां जीवन यापनं असम्भवम्। अतः वृक्षं सर्वत्र एव अतीव आधुरणीयाः पूजनीयः च इति मन्यते। कुलस्य याः शाखाः सन्ति तां वृक्षशाखायाः एक रूपः इति कथ्येत।

जीवजगतः कृते परिवेशं आधारूपेण मन्यते। अस्मिन् परिवेशः स्वकीयं व्यवहारं निरूपयति स्वस्य आवश्यकलायाः विचारकरणं च दृश्यते। वयं पूर्णाता प्रसु पुरुषार्थ कुर्मः। परिवेशः मानवान् नानादिभ्यः परिपक्कं संघर्षशीलं च निमीत। परिवेशस्य विस्तृतं फलमिदम् किन्तु यदि वयं संक्षेपेन परिवेश भिन्नभागः वृक्ष तर्हि अस्मान् परितः वातावरणमेव परिवेशः। वायुः वृष्टिः अस्य मूलपोषकाः । जीवनस्य एकं बृहत सत्यं वत्रयी इत्यनेन सम्यकतम्। पुनः य अस्मिन् जीवनस्य विकासः निहितः ।