भट्टोत्पलः (खगोलशास्त्रज्ञः)

विकिपीडिया, कश्चन स्वतन्त्रः विश्वकोशः

उत्पलः, यः भट्टोत्पलः (भत्तो-उत्पला) इति नाम्ना अपि प्रसिद्धः, वर्तमानभारतस्य काश्मीरप्रदेशस्य खगोलशास्त्रज्ञः आसीत्, यः 9 वा 10 वा शताब्दौ जीवति स्म। सः ज्योतिषस्य खगोलशास्त्रस्य च विषये अनेकान् संस्कृतभाषाग्रन्थान् अलिखत्, तेषु 6 शताब्दौ ज्योतिष्षिकस्य-खगोलशास्त्रज्ञस्य वराहमिहिरस्य कार्याणां विषये तस्य भाष्यम् एव सर्वाधिकं प्रसिद्धम्।

दिनाङ्कः

[सम्पादयतु]

उत्पलस्य व्याख्यानद्वयं वराहमिहिरस्य ग्रन्थरचनाकालः शककाले 888 वर्षे इति निर्धारयति। उत्पलः सा. श. 78 तमे वर्षे आरभ्य शकयुगस्य वर्तमानं [अ] वर्षम् निर्दिशति इति मन्यमानास्तु ऎतॆ ग्रन्थाः कालॆ सा. श [ID1] भवितुं शक्यन्तॆ इति वदन्ति।^{[lower-alpha १]}^[१]

यथा, जगच्चन्द्रिकायाम् एकः श्लोकः तस्य बॄहज्जातकस्य विषये कथयति यत् सः चैत्रमासस्य प्रकाशमयार्धस्य पञ्चमे दिने कार्यं समापितवान् इति। अयं दिवसः गुरुवासरे, सा. श. 965 मार्च् 9 दिनाङ्के आरभ्य शुक्रवासरे समाप्तः अभवत्। उत्पलः कथयति यत् सः गुरुवासरे स्वकार्यं समापितवान् इति।^[१]

तथैव,बृहत्सिंहितायाः टीकयां संहिता-विवृतौ एकः श्लोकः कथयति यत् सः फाल्गुणमासस्य अन्धकारार्धस्य द्वितीयदिने तत् समापितवान् इति। अयं दिवसः बुधवासरे, 10 जनवरी 966 तमे वर्षे आरभ्य, गुरुवासरे, 11 जनवरी 966 दिनाङ्के समाप्तः अभवत्। उत्पलः कथयति यत् सः गुरुवासरे स्वकार्यं समापितवान् इति।^[१]

एते दिनाङ्काः उत्पलस्य कालः शकवर्षस्य 890 (सा. श. पू. 968) मध्ये इति निर्धारयन्ति। खगोलशास्त्रज्ञानां सूच्यां सङ्ग्रहीता इयं सूची उज्जैनी-नगरे डब्ल्यू. हण्टर् इत्यनेन प्राप्ता, तथा च एच. टी. कोलब्रूक् इत्यनेन प्रकाशिता।^[१]

तथापि उत्पलस्य कालः प्रायः सा. श. 966 मध्ये इति कॆचन विवदन्तॆ।^[१]

अबू-म 'शार्-अल्-बाल्खी (सा. श. 886 तमे वर्षे मृतः) उत्पलस्य डेकान् एकः खण्डः (प्रायः एरीस् इत्यस्य तृतीयः दशांशः) उद्धरति। अस्य अर्थः अस्ति यत् उत्पलः पुरातनात् ग्रन्थात् अस्य खण्डस्य प्रतिलिपिं कृतवान्, अथवा सः सा. श. 886 तः पूर्वं जीवति स्म।^[१]

जगच्चन्द्रिकायाम् उत्पलः भास्कर-सिद्धान्तः इति आह्वयन्, ग्रन्थात् चत्वारि- स्तवनानि उद्धरति। एतानि पदानि द्वितीयभस्करचार्यस्य सिद्धान्तशिरोमण्याः पदानि 1.9-12 इत्येतैः सह समानानि सन्ति ।अयं शकवर्षस्य 1072 (सा. श. 1150) कालीनः ग्रन्थः। अयं कलानुक्र्मः असम्भवः अस्ति, यतः अल्-बिरुणी इत्यस्य भारते (सा. श. 1030) उत्पलस्य उल्लेखः अस्ति, तथा च ब्रह्मगुप्तस्य खण्डखाद्यक-करण (शक 962/1040 सा. श) विषये वरुणाभट्टस्य भाष्ये अपि तस्य उल्लेखः अस्ति।^[१] विद्वांसः पी. वी. केन सूचयति यत्, एतान् श्लोकान् द्वितीयभास्करस्य पूर्वनाम्ना लिखितेभ्यः एव स्वीकृतवान् (यथा भास्कर-ई-) अथवा अनन्तरम् उत्पलस्य व्याख्यायां पाण्डुलिपेः प्रतिलिपिकारः एतान् श्लोकान् योजितवान् इति।^[१] एतानि पद्यानि केषुचित् पाण्डुलिप्यां न दृश्यन्ते। ^[१]

अनेन, तिथॆः अनुपस्थित्या सह (उत्पलस्य कार्यस्य अन्यस्मिन् पाण्डुलिप्यां शक 888) केनः सिद्धान्तं कर्तुं प्रेरितवान् यत् उत्पलस्य जन्म प्रायः सा. श. 850 वर्षात् अनन्तरम् एव अभवत् इति।^[१]

इतिहासकारः अजय मित्रशास्त्रिः सिद्धान्तं करोति यत् "शककालः" इत्यस्य अर्थः सा. श. पू. 57 तमे वर्षे आरभ्यमाणः विक्रमयुगः इति, न तु सा. श 78 तमे वर्षे आरब्धः शकयुगः इति। शास्त्री-वर्यः उल्लिखति यत् ऐतिहासिक-भारतीयग्रन्थेषु शकयुगस्य, अथवा सामान्यतया पञ्चाङ्गयुगस्य वा निरूपणार्थं "शक" इति पदं उपयुज्यते इति। अपि च, बृहत्-संहिताविषये स्वस्य व्याख्यायाम् उत्पलः लिखति-"यदा शक इति नाम्ना ख्याताः अनाचारिनः शासकाः विक्रमादित्येन नाशिताः। तदा शक इति नाम प्रसिद्धमभवत्"।^[१] एवं शास्त्रीवर्यस्य मते उत्पलस्य कृत्याः पाण्डुलिप्यां "शककाल" इत्यस्य 888 वर्षं विक्रमवर्षस्य 888, अर्थात् सा. श. 830, इति समीकरोति।^[१] शास्त्री इतोऽपि टिप्पणीं करोति -

विक्रमवर्षस्य 888 तमे वर्षे (वर्तमानः) चैत्रमासः उज्ज्वलार्धं पञ्चमः दिवसःगुरुवासरे, सा. श. 830 मार्च् 3 दिनाङ्के समाप्तः। अयं उत्पलः गुरुवासरे जगच्चन्दिकां समापितवान् इति कथनस्य़ अनुरूपम् अस्ति।^[१]
विक्रमवर्षस्य 888 तमे वर्षे (वर्तमानः) फाल्गुणमासस्य कृष्णार्धस्य द्वितीयः दिवसः गुरुवासरः, सा. श. 831 फेब्रुवरी 2 दिनाङ्के समाप्तः। पुनः, एतत् उत्पलः, गुरुवासरे संहिता-विवॄतिं समापयत् इति कथनम् अनुसृत्य भवति।^[१]

केषाञ्चन पाण्डुलिप्याः कोलोफ़न् इत्येते सः वराहमिहिरस्य (6 शताब्द्याः) सम्बन्धिनः इति वदन्ति।^[१] यथा, प्रश्नज्नान इति नाम्ना पाण्डुलिप्यां सः वराहमिहिरस्य पुत्रः इति प्रतिपादितम् अस्ति। प्रश्नामहॊदधौ शत-पञ्च-शिका इत्येतयोः कानिचन पाण्डुलिपयः, यत् प्रथुयाशानां (वराहमिहिरस्य वास्तविकपुत्रस्य) कृतिः अस्ति, उत्पलः प्रथुयाशानाम् पिता इति प्रतिपादयति।^[१] तथापि एते अभियोगाः असत्यानि सन्ति ।^[१]

निवासः।

[सम्पादयतु]

उत्पलेस्य़ कृतयः तस्य भौगोलिक-स्थितिं न उल्लिखन्ति। परन्तु, अल्-बिरुनी इत्यस्य भारतम् (सा. श. 1030), सः काश्मीरस्य मूलनिवासि इति अभिज्ञापयति।^[२] ब्रह्मगुप्तस्य खण्डखाद्यक-करण (सा. श. 1040) विषये वरुणाभटस्य प्रथमं भाष्यम् अपि तथैव वदति।^[१] उत्पलस्य रचनासु काश्मीरी-प्रभावस्य लक्षणय़ुक्तानि अनेकानि पदानि सन्ति इति तथ्येन अस्य परिचयः पुष्टः भवति।^[२]

अल्-बिरुनी इत्यस्य मतेन, उत्तरभारतस्य इस्लामीयविजयस्य कारणेन उत्पन्नबाधायाः मध्ये, तस्य काले काश्मीरं वाराणसी च हिन्दुशिक्षायाः प्रमुखकेन्द्राणि आसन्। पेशावर-इत्यादीनां समीपस्थप्रदेशस्य बहवः ब्राह्मणाः काश्मीरस्य राजधान्यां अधिष्ठान-नगरे शरणम् अगृह्णन्।^[२] उत्पलः काश्मीरस्य ब्राह्मणानां मध्ये ज्योतिषशास्त्रे आधिकारिकः व्यक्तिः अभवत् इति दृश्यते।^[२]

उत्पलेन लघु-जातक व्याख्यायाः आरम्भे महादेवं प्रार्थयति, येन सः शैव इति सूच्यते।^[१]

कार्याणि

[सम्पादयतु]

उत्पलस्य कॄतयः -

शिष्यहितः अथवा हितः, वराहमिहिरस्य लघु-जातक विषये टीका ^[२]^[१]
जगच्चन्द्रिका अथवा चिन्तामणी, वराहमिहिरस्य बॄहज्जातकस्य टीका^[२]^[१]
वराहमिहिरस्य बृहत्-संहिता इत्यस्य विषये भाष्यं संहिता-विवॄतिः इत्यस्मिन् अपि वराहमिहीरस्य समासा-संहिता इत्यस्य उद्धरणानि सन्ति।^[२]^[१]
- वर्षा-गण्या-कुलस्य कुमारस्य पुत्रः भास्करः उत्पल-परिमळा इति अस्य व्याख्यायाः संक्षिप्तं संस्करणम् अलिखत् ^[१]
चिन्तामणिः, ब्रह्मगुप्तस्य खण्डखाद्यकस्य विषये भाष्यम् ^[२]
यज्ञेश्वमेधिका वराहमिहिरस्य बृहद्यात्र विषये भाष्यम् ^[२]
वराहमिहिरस्य योग-यात्रा विषये भाष्यम् ^[२]
चिन्तामणि, वराहमिहिरस्य विवाह-पटलस्य विषये भाष्यम् ^[२]
वराहमिहिरस्य पुत्रस्य पृथुयशः षट्पन्चाशिका इत्यस्य विषये भाष्यम् ^[२]
चिन्तामणी, बादरायणस्य प्र्श्न् प्रश्न-विद्या विषये भाष्यम् ^[२]
प्रश्नचूडामणि, 70 श्लोकयुक्तः प्रश्नवाचकः ज्योतिषः ^[२]
- उत्पलेन लिखितं एकमात्रं मूलग्रन्थम् अस्ति ^[१]
- आर्य-सप्तति इति नाम्ना अपि ज्ञायते (यतः अस्मिन् आर्य-छन्दः भुवन-दीपकः, ज्ञान-मालः, प्रशन-ज्ञानः, प्रष्णार्यः, प्रशनार्याः-सप्ततिः, प्रशनग्रन्थाः च इत्येतेषु 70 पद्यानि सन्ति ^[१]^[२]
उत्पलेन आरम्भे तथा अन्ते च पद्येषु प्रशन-ज्ञान इति नाम्ना अभिधीयत, येन सूचितं यत् प्राश्न-ज्ञानं अस्य ग्रन्थस्य मूलनाम आसीत् ।^[१]
- केषाञ्चन पाण्डुलिप्याः कोलोफ़ोन्स् सूचयन्ति यत् एतत् ज्ञान-माला इति शीर्षके बृहत्तरस्य कार्यस्य भागः आसीत् इति ^[१]
युद्ध-जयार्णव-तन्त्रः, युद्धे विजयविषये ^[१]
- कोलोफ़ोन् इत्यस्मिन् भट्टोत्पालस्य उल्लेखः तस्य लेखकत्वेन कृतः अस्ति।
- नेवारी-लिप्याः तालपत्र-पाण्डुलिप्याः ज्ञाता, यस्य प्रतिलिपिः ज्योतिषिना (दैवज्ञ सर्वबालः सा. श. 1270 तमे वर्षे, अधुना नवदेहली-नगरस्य राष्ट्रिय-सङ्ग्रहालये अस्ति) ।
- पार्वती-प्रश्नानां शिवस्य उत्तररूपेण इयम् कॄतिः अस्ति, तथा च रघु-नन्दनेन रचितायां ज्योतिष-तत्त्वे उद्धृतम् अस्ति।ज्योतिषतत्वॆ 'इति।

Rā.h.t.rakaraṇa, खगोलशास्त्रविषये हस्तपुस्तिका।
- एडुआर्ड सचौ, राहुलः-करणः इति उपाधिं पुनः स्थापयति, अजय मित्रशास्त्रिः सूचयति यत् एतत् राहुलस्य कृते त्रुटिः स्यात् इति-डेविड् पिङ्ग्री सूचयति आर्थरात्रिक-करणः।आर्थरात्रिका-करण
कराघाटा (अथवा करा-पत) -खगोलशास्त्रविषये एकः हस्तपुस्तिका।
एकः व्याख्याता (टीका) मुञ्जालस्य ब्राह्मणस्य विषये।ब्राह्मणनासा
S.rū.dh.w, खगोलशास्त्रविषये एकः ग्रन्थः।
- ग्रन्थस्य मूलसंस्कृतं नाम अनिश्चितम् अस्ति, परन्तु सचौ, श्रुधवम् सूचयति, पिङ्ग्री च सूत्रधार सूचयति।
- अस्मिन् कार्ये वर्णितां मापनविज्ञानं अल्-बिरुणी अनुशंसति, यत् अन्येन विद्वता भारतीयेन खगोलशास्त्रज्ञेन "ष्मी" इत्यनेन स्वीकृतम् इति।

उत्पलस्य अवशिष्टानां कृतीनां पाण्डुलिप्यां प्रतिलिपिकारैः कानिचन परिवर्तनानि, लोपानि च भवेयुः। यथा, अल्-बिरुणी इत्येषः मुल्तान् इत्यस्य मूलनाम सम्हिता-विवृत्याम् इति कथयति, परन्तु एतत् विवरणं अवशिष्टेषु पाण्डुलिप्यां न दृश्यते। अस्य कथनानुसारम्, मुल्तान्-नगरं मूलतः यवन-पुरः, ततः हंस-पुरः इति, ततः बाग-पुरः इत्यपि, ततः शम्ब-पुरः अपि च ततः मूल-स्थानः (शाब्दिकरूपेण "मूलस्थानम्") इति उच्यते स्म।^[१]

उत्तराधिकारः

[सम्पादयतु]

वराहमिहिरस्य कृतयः, यथा बृहत्-संहिता, बॄहज्जातक इत्यादीनां आधुनिकव्याख्यानानि उत्पलस्य व्याख्या्य़ाः उपरि बहुधा अवलम्बन्ते।^[२] उत्पलः बृहत्सिंहिता विषये अनेके पूर्ववर्तिनः विषये भाष्यम् उल्लिखति, परन्तु तस्य भाष्यम् एव अद्यापि विद्यमानम् अस्ति।^[१]

उत्पलः अनेकान् संस्कृत-प्राकृत-ग्रन्थान् उद्धरति, ये अधुना लुप्तानि सन्ति, तेषु गर्ग, पराशर, ऋशिपुत्र इत्यादिभिः अर्ध-पौराणिक-आकृतयः अपि सन्ति।^[१]

उत्पलः सूर्यसिद्धान्तस्य़ षट् श्लोकान् उद्धृत्य प्रसिद्धः अस्ति, ये तस्य विद्यमान-संस्करणे न दृश्यन्ते। इ. बर्गॆस् इत्यनेन कृतस्य सूर्यसिद्धान्तस्य अनुवादस्य S.Jain 'परिचये' एते षट् पद्यानि द्रष्टुं शक्यन्ते।^{[lower-alpha २]}

विमर्शकरूपेण उत्पलः अस्य कालात् बहु प्राक् वैज्ञानिकपद्धतीनां उपयोगेन, ग्रन्थस्य यथार्थव्याख्यायै पर्याप्तं प्रयासं समर्पयति। सः विविधपदानां भिन्नान् पाठान् ददाति , पूर्ववर्तिनां व्याख्यातॄणां विचारान् च निर्देशयति। सः स्वस्य कृते उपलभ्यमानानां बृहत्-संहिता-ग्रन्थस्य कानिचन भागान्, पश्चात् कृतानि कपटरूपाणि इति अभिज्ञाय, तथा तत् कर्तुं कारणानि च प्रददाति। सः स्थानेषु स्वस्य नैपुण्यस्य अभावं अङ्गीकरोति, उदाहरणार्थं, बृहत्-संहितायाः गन्ध-युक्तेः विषये टिप्पणीं कुर्वन्, सः कथयति यत् केश-वर्णन-सौन्दर्यप्रसाधन-कलायां सः सम्यक् न पारङ्गतः, तथा च पाठकः तेषु क्षेत्रेषु कुशलान् जनान् परामर्शयेत्।^[१] एवं वदन्, सः वराहमिहिरस्य कतिपयशताब्देः अनन्तरं जीवति स्म, अतः कतिपयान् परिकल्पनान् अवगन्तुं शक्नोति स्म, येन तस्य भाष्येषु न्यूनताः अभवन्। यथा, सः गणः (रिपब्लिकन्-स्टेट्-विशेषाः समुहा अथवा सङ्घातः (समूहः) इति पदस्य अनुचितव्याख्यां करोति।^[१]

1861 तमवर्षस्य किञ्चित्कालात् पूर्वं, हेन्ड्रिक् केर्न् (1833-1917) नामकः आल्ब्रेच्ट् वेबर् इत्यस्य अनुशंसया पाण्डुलिपिमध्येभ्यः बृहत्-संहिता-बॄहज्जातकस्य च विषये उत्पलस्य व्याख्यानां सम्पादनं कृतवान्। सः ग्रन्थात् तांत्रिक-पदानां दीर्घां सूचीं निष्कासयत्-एषा सूची बोहत्लिङ्ग्क् तथा रोथ् इत्यस्य पीटर्स्बर्ग् संस्कृत-वोर्टर्बुच् (1855-1875) तथा मोनियर्-विलियम्स् संस्कृत-आङ्ग्ल-शब्दकोशयोः (1872) समाविष्टम् आसीत्, यत् संस्कृतवादिनां कृते मानक-सन्दर्भः अभवत्।^[२]