तिब्बती-बर्मीभाषाः
| तिब्बती-बर्मीभाषाः | |
|---|---|
| भौगोलिकविस्तारः | आग्नेय-पूर्व-दक्षिणजम्बुद्वीपाः |
| भाषायाः श्रेणीकरणम् |
चीनी-तिब्बतीय
|
| आदि-भाषाः | आद्यतिब्बती-बर्मी |
| उपश्रेण्यः |
ओलेखा, गोङ्दुक्, तानी, लेप्चा, लोक्पु
केन्द्रीय – कुकी-चीन्-नागा (अङ्गामी–पोचुरी, औ, कार्बी, कुकी-चीन्-मीजो, जेमे, ताङ्गखुली, मणिपुरी (मीतै)), प्यू, मरू, मिड्जू, साल् (ब्रह्मपुत्री)
प्राच्य – करेनिक, तुजिया, नुङ, बर्मी-कियाङ्गी
तिब्बती-बर्मीत्वं सन्दिग्धम् - खो-ब्वा, दिगारो, पुरोइक, मिड्जू, सियाङ्गिक, ह्रुसिश्
|
| आइसो ६३९-५: | tbq |
 तिब्बती-बर्मीभाषाणां प्रमुखाः शाखाः –
रुङ्ग्
तानी
कियाङ्ग्
| |
तिब्बती-बर्मीभाषाः चीनी-तिब्बतीयभाषापरिवारस्य अचीनीयसदस्याः सन्ति, यासु ४०० तः अधिकाः सम्पूर्णे आग्नेयजम्बुद्वीपस्य पर्वतसमूहे ("जोमिया"), पूर्व-दक्षिणजम्बुद्वीपयोः भागेषु अपि भाष्यन्ते । प्रायः ६ कोटयः जनाः तिब्बती-बर्मीभाषाः वदन्ति । एतेषु भाषासु सर्वाधिकप्रचलितभाषाभ्यां बर्मी-तिब्बतिकभाषाभ्याम् अयं नाम व्युत्पादयति, ययोः अपि विस्तृताः साहित्यपरम्पराः सन्ति, याः क्रमशः १२-७ शताब्द्योः सन्ति । अन्येषु अधिकांशभाषासु बहु लघुसमुदायेन भाष्यते, तेषु बहवः विस्तरेण न वर्णिताः ।
सम्बद्धाः लेखाः[सम्पादयतु]
- चीनी-तिब्बतीयभाषाः
- भाषाकुटुम्बः
- भाषाकुटुम्बानां सूचिः
- मातृभाषावक्तृणां सङ्ख्यानुसारं भाषासूचिः
- भारतस्य भाषाः