चीनी-तिब्बतीयभाषाः
(चीनी–तिब्बतीयभाषाः इत्यस्मात् पुनर्निर्दिष्टम्)
| चीनी-तिब्बतीय | |
|---|---|
| पारहिमाद्रिः | |
| भौगोलिकविस्तारः | पूर्व-दक्षिण-आग्नेयजम्बुद्वीपाः |
| भाषायाः श्रेणीकरणम् | विश्वस्य प्राथमिक-भाषाकुटुम्बानाम् अन्यतमम् |
| आदि-भाषाः | आद्यचीनी-तिब्बतीय |
| उपश्रेण्यः |
केचन ४० सुस्थापिताः उपसमूहाः, येषु अधिकवक्तारयुक्ताः सन्ति –
|
| आइसो ६३९-२ व ६३९-५: | sit |
 चीनी-तिब्बतीयभाषाणां समूहीकरणम् | |
चीन-तिब्बतीय, कतिपयेषु स्रोतेषु पारहिमाद्रिः इति अपि उद्धृतम्, ४०० तः अधिकानां भाषाणां कुटुम्बः अस्ति, मूलभाषिणां सङ्ख्यानुसारं हिन्द-यूरोपीयभाषायाः पश्चात् द्वितीयः अस्ति । एतेषु अधिकांशः चीनीभाषायाः १३० कोटिः मूलभाषिणः सन्ति । अन्येषु चीनी-तिब्बतीयभाषासु बहूनां भाषिणां मध्ये बर्मीभाषा (३.३ कोटिः/33 मिलियन्), तिब्बतीभाषा (६० लक्षं/6 मिलियन्) च सन्ति । हिमालये, आग्नेयजम्बुद्वीपस्य मासिफ्-प्रदेशे, तिब्बती-पठारस्य पूर्वप्रान्ते च अस्य कुटुम्बस्य अन्याः भाषाः भाष्यन्ते । एतेषु अधिकांशेषु दूरस्थेषु पर्वतक्षेत्रेषु लघुवाक्समुदायाः सन्ति, तेषां लेख्यकरणं दुर्बलम् अस्ति च ।
सम्बद्धाः लेखाः
[सम्पादयतु]- भाषाकुटुम्बः
- भाषाकुटुम्बानां सूची
- हिन्द-यूरोपीयभाषाः
- मातृभाषावक्तृणां सङ्ख्यानुसारं भाषासूची
- भारतस्य भाषाः
- भारतस्य आधिकारिकभाषाः